ROZDZIAŁ II

'Nie ma czegoś takiego jak przypadek. Cóż to bowiem jest przypadek? To tylko usprawiedliwienie tego, czego nie jesteśmy w stanie zrozumieć.'

Pisałam ten rozdział, kiedy czułam się porzucona, niezrozumiana. 

Z wrogością do świata, ludzi i tego co mnie otacza. Wybaczcie. 

06.04.2013 

Starbucks, Londyn 

  Przy jednym z małych stolików pod oknem siedziała dziewczyna. Podkurczone nogi na krześle i opadające włosy na twarz zakrywały ją całą. Jej oczy niespokojnie wędrowały po całym pomieszczeniu by  w końcu zatrzymać się w marnym punkcie na suficie.

  Znali ją tu już wszyscy, poczynając od właściciela kawiarni, kończąc na stałych klientach. Ona była właśnie jednym z takich klientów. Przychodziła tu codziennie, czy to sama, czy to z najlepszym przyjacielem. Zawsze siadała w tym samym miejscu i przez większość swojego pobytu wpatrywała się w biały sufit.

- Kawa dla pięknej pani! - do stolika przysiadła się jej znajoma twarz. Jej oparcie w trudnych chwilach, jej najlepszy przyjaciel.

Ta 'para' znała się praktycznie od dziecka i pomimo tego nadal lubili spędzać ze sobą czas. Praktycznie nigdy się ze sobą nie nudzili.

- Conor, ile razy mam ci to powtarzać, ja nie jestem piękna!! - odparła blondynka podnosząc lekko wzrok na chłopaka. Nie była zdenerwowana, zła czy roztrzęsiona, wręcz przeciwne. Mówiła pewnie, swobodnie i nawet z lekkim uśmiechem na ustach. Uwielbiała kiedy chłopak prawił jej komplementy, a on uwielbiał kiedy go bezkarnie ignorowała i pouczała. Taka właśnie była Hollywood Jonson.

- Holly, coś się stało, jesteś jakaś inna. - zapytał niepewnie Conor, biorą plastikowy kupek do ust.On nigdy nie potrzebował pytać się swojej przyjaciółki o samopoczucie, o to czy jest szczęśliwa czy zakochana. Zawsze wyczytywał to z jej zielonych, głębokich tęczówek, które już od jakiegoś czasu działały na niego hipnotyzując.

- Idę przez życie, nie zważając na innych ludzi. Brnę przed siebie co chwila wybierając złą ścieżkę. Gubię się. Nie mam nikogo, kto mógłby mnie poprowadzić przez życie, kogoś kto nadąży moim krokom  a nie będzie szedł za mną co chwila pytając czy nie jestem zmęczona. - odpowiedziała i zanurzyła się z powrotem w wspomnieniach, w marzeniach, które odrywały ją od rzeczywistości. A Conor już nic nie powiedział, wiedział, że w takich chwilach powinien  zostawić ją w spokoju. Wziął swój pusty już kupek i przy wyjściu z lokalu wyrzucił go do śmietnika. Wyszedł, nie pożegnał się.Wiedział, że jego do widzenia będzie najgorszą wypowiedzią w takiej sytuacji. Chociaż, chłopak nie wziął pod uwagę tego, że może Hollywood potrzebuje tych krótkich słów wyjaśnienia.? W głębi duszy dziewczyna nie lubiła, jak przyjaciel zostawiał ją samą. W takich właśnie chwilach zdawała sobie sprawę, że Conor - chłopak, który jest przy niej w każdej chwili, nie może być tym z którym będzie dumnie kroczyć przez drogę życia, a to właśnie on jest tym przez którego się wiecznie gubi.

W tym samym dniu, przed Starbuckiem 

  Brązowo włosy chłopak dumnie kroczył przez jedną z najbardziej ruchliwych ulic Londynu. Nie zwracał uwagi na spojrzenia, którymi wręcz każdy przechodzień obdarzał go. Nie zwracał także uwagi na piszczące na jego widok dziewczyny, które bały się do niego podejść i poprosić o zdjęcie lub autograf. Wręcz od jakiegoś czasu kpił ze swoich fanów, nie przejmował się nimi i ich problemami. Na spotkanie z nimi chodził bo musiał. Sztuczny uśmiech, parę pytań, zdjęć, podpisów i koniec. Po cierpieniu.

  Jeszcze dwa lata temu można było powiedzieć, że ten chłopak jest najzabawniejszym, najsłodszym członkiem zespołu. A teraz? Jest wręcz ich kulą u nogi, nie proszonym gościem. To właśnie przez niego zespół jest na skraju, może rozpaść się w każdej chwili. To przez niego chłopacy zmienili się nie do poznania. On namówił ich by korzystali ze sławy bo ona jak wszystko inne, przeminie. A że wszyscy mu ufali, zrobili to o czym mówił.

  Automatyczne drzwi otworzyły się i chłopak wszedł do środka lokalu. Rozejrzawszy się dookoła dostrzegł dziewczynę, która przykuła jego uwagę.Była inna od pozostałych siedzących w kawiarni.Była niezwykła, wyjątkowa, skromna i krucha. No i taka spokojna, że aż trudno było w to uwierzyć.

  Louis był nią oczarowany, pociągała go. A, że on od zawsze dostawał to co chciał, postanowił spróbować zdobyć i ją.

- Cześć! - tylko na tyle było go stać. Zwykle pewny siebie i arogancki, przy niej jak pies, którego właśnie pozbył się właściciel. Zagubiony i bezbronny.

Blondynka rozkojarzona podniosła na niego wzrok. Nie spodziewała się, że ktoś oprócz kelnera odważy si do niej podejść. Była zaintrygowana i zaciekawiona lecz wbrew pozorom wiedziała o nim wszystko nawet to o czym on sam nie wiedział.

- Louis Tomlinson. Ten rozkapryszony, pełnoletni bachor , który postanowił zabawić się w gwiazdkę kosztem innych i siebie. - odpowiedziała z ironią chłopakowi i z powrotem zatraciła się w artykule, który czytała przed jego przyjściem.

A Louis, siedział jak wryty i bacznie obserwował Holly. Chyba pierwszy raz w życiu usłyszał takie słowa i nie odwdzięczył się równie okrutnym zdaniem, a także nie wyszedł udając wielkiego focha. Pierwszy raz został tak bezkarnie i boleśnie potraktowany przez kobietę. Może wyjdzie mu to na dobre?

- Nie wyjdziesz? - zapytała go dziewczyna wynurzając czubek nosa z pod brukowca. Nie spodziewała się, że chłopak po tak ostrych słowach od nieznanej mu dziewczyny zechce jeszcze siedzieć z nią przy jednym stoliku, a co dopiero toczyć z nią jakiś równie wredny dialog. - Czuje twoją obecność i to, że się denerwujesz. - powiedziała naturalna blondynka nim Louis zdążył otworzyć usta. Odpowiedziała mu na pytanie, które właśnie chciał zadać.

- Dlaczego mnie tak potraktowałaś? - zapytał chłopak, któremu grzywka bezkarnie spadła na czoło. Spytał tak spokojnie, jak nigdy. W tej chwili nie przypominał brutalnej gwiazdki pop, która ma kamienne serce, lecz zwykłego chłopaka, który boi się, że za chwilę opuści go jego największe szczęście, skarb.

- Wiem więcej niż ci się wydaje. - odpowiedziała mu, wzięła swoje rzeczy, puste kupek po kawie i wyszła. Zostawiła go samego przy tym samym stoliku przy oknie. Czy wróci? Wątpię.