ROZDZIAŁ I

'Z przyjaźnią sprawa nie jest taka prosta. Długo i z trudem się ją zdobywa, ale kiedy się już przyjaźń posiadło, nie sposób się od niej uwolnić, trzeba stawić czoła.'

Ten rozdział to raczej ciąg dalszy prologu, 

bardziej takie wprowadzenie do historii.

05.04.2013 

Piątek, Centrum Londynu 

  Na ulicach Londynu hałas i gwar, który w dzień w dzień towarzyszy temu zabieganemu miastu. Jedni ludzie w pośpiechu zaczepiają pędzące taksówki, drudzy zaś ciągną za rękę płaczące dzieci by jak najszybciej odprowadzić je do przedszkoli i spokojnie udać się na cały dzień do pracy.

  Pogoda też dzisiaj nie jest najlepsza.

Pomimo tego, że jest już godzina dziewiąta trzydzieści słońce nie pojawiło się jeszcze na niebie. Pewnie wędruje gdzieś między chmurami żyjąc własnym życiem. Jednak kto by zwrócił na cokolwiek poza czubkiem własnego nosa? Każdy ma swoje sprawy, problemy, zajęcia. Wszyscy żyją z myślą przewodnią: co będzie jutro?

  No może prawie wszyscy.

Naturalna blondynka o oczach koloru porannych liści skulona siedzi na balkonie jednego z wieżowców. Myśli. Nie zwraca uwagi na otaczający ją świat. Wydaje mi się, że nawet gromki deszcz, który właśnie jak strzała wylał się z szarogranatowych, potężnych chmur nie zdoła oderwać jej od tego co teraz robi.

A jednak, myliłam się. Dziewczyna wstała, przeczesała palcami po swoich już mokrych, gęstych, miodowych włosach i obracając się delikatnie na pięcie podeszła do metalowej poręczy balkonu. Zrobiła to tak ostrożnie, tak precyzyjnie jakby bała się, że zaraz ta cudowna chwila mogłaby się skończyć.

  Po jej sposobie bycia, można było zauważyć, że uwielbia deszcz. Kocha być muskana przez pękające kropelki zimnego deszczu.

Ona jest inna niż wszystkie londyńskie kobiety. Ona nie lubi żyć w pośpiechu, w chaosie co może być dziwne dla mieszkanki stolicy Wielkiej Brytanii. Jest raczej spokojna, subtelna o czym świadczy jej figur. Dziewczyna jest drobna i krucha. Porusza się z gracją i opanowaniem. Można dostrzec także, że jest pewna swoich czynów i uczuć. Nie często pozwala się odkryć.

W tym samym dniu, gdzieś na obrzeżach miasta

  Bromley to jedna z dzielnic Londynu, położona na jego obrzeżach. To tutaj mieszkają ludzie, którzy chcą odpocząć od hałasu wielkiego miasta. Tutaj mogą zrelaksować się i posłuchać ciszy. Dla większości mieszkańców jest to istny raj na ziemi. Ale co to byłby za raj bez wyjątków ?

  Przy South Street jest dom obok którego nie da się przejść obojętnie. Nawet nie wiem czy można go nazwać domem. W porównaniu do innych jest to raczej willa. Przecież, kto normalny w tej dzielnicy posiada basen w ogrodzie? No tak, mieszkańcy tego domu nigdy nie byli normalni.

  Piątka młodych, przystojnych chłopaków, którym udało się spełnić swoje marzenia. Są rozpoznawalni na całym świecie, ich twarze widnieją na każdym londyńskim bilbordzie. W prawie każdym sklepie można dostać koszulkę z twarzą jednego z chłopaków lub całą piątką. Ponoć życie idealne, ale czy na pewno?

Pozory lubią mylić.

  Życie tego zespołu z dnia na dzień zmienia się na gorsze. Oprócz kłótni w swoim gronie miewają także sprzeczki z innymi ludźmi. Ciągłe imprezy, chęć wybicia się, dziewczyny, alkohol niszczą ich od środka. Ich serca z kruchych, pełnych miłości i nadziei stają się twarde jak kamienie, których nie da się rozbić. Oni tego nie widzą, ale osoby, które znały ich jeszcze przed 'przemianą' dostrzegają ją na pierwszy rzut oka.  Fani, którzy byli z nimi od początku kariery nadal są z nim, ale z godziny na godzinę w coraz mniejszy gronie. 

  One Direction, bo tak nazywa się ich zespół, zaczynają podążać w coraz to innych kierunkach. Z pięciu braci stają się największymi wrogami. Stają się kimś kim nigdy nie chcieli być. Stają się prawdziwymi gwiazdami. 

Niall Horan, Harry Styles, Liam Payne, Zayn Malik i Louis Tomlinson. To teraz bestie przebrane za "normalnych" ludzi. Udające szczęśliwe osoby, które tak na prawdę tego szczęścia nigdy nie doznały.